Уларнинг илдизлари қуриб қолади, Новдалари ҳам сўлиб қолади.
Улар ҳаётдан бевақт маҳрум бўлдилар, Умр пойдеворларини сел ювиб кетди.
Эй Худо, фосиқларни Сен Ўликлар диёрига улоқтирасан. Қонхўр, хоин кимсалар асло Умрининг ярмисини ҳам яшамайди. Мен эса Сенга умид боғлайман.
Улар бирдан қирилиб кетади, Ваҳимадан қирилиб, йўқ бўлади.
Унга фарёд қилдим: “Эй Худойим, Ёш умримни хазон қилмагин, Барча насллар оша Сен доимо борсан.
Аммо шаккок ёки аҳмоқ ҳам бўлмагин, нима учун ажалинг етмай туриб вафот этишинг керак?!