Қулонга ким озодлик берган? Ким унинг арқонини ечиб ташлаган?
Мен даштларни унга макон қилиб бердим, Шўр ерлар қулоннинг маскани бўлди.
Шаҳардаги шовқин–сурондан у кулади, Ҳеч ким унинг устига миниб, унга бақиролмайди.
Қирлар қулоннинг яйловидир, Ўша ерларда у кўкатларни қидириб юради.
Мен нодон, жоҳил бўлган эканман, Қаршингда онгсиз ҳайвон каби бўлган эканман.
Мен яна одамзод ҳақида шуни тушундим: “Инсонлар ҳам худди ҳайвонлардай экан. Шуни кўрсатиш учун Худо инсонларни синар экан.”