Бирортаси эшигингдан ташқарига, кўчага чиқса, ўз ўлимига ўзи жавобгар бўлади, биз гуноҳкор бўлмаймиз. Лекин сен билан уй ичида бўлганларга бирортаси қўл теккизса, уларнинг ўлимига биз жавобгар бўламиз.
Ханна дили хуфтон, аччиқ–аччиқ йиғлаб, Эгамизга ибодат қилиб,
Довуд бу воқеани эшитгач, деди: — Эгам олдида мен ҳам, шоҳлигим ҳам то абад Абнурнинг қони учун айбдор эмас.
Унинг қони Йўаб ва унинг жамики ота хонадони гарданига тушсин. Йўабнинг авлодидан яра тошган, тери касаллигига чалинган, чўлоқ, урушда ўлган, нонга зор бўлган кишилар ҳеч аримасин.
Шуни билиб қўйки, ўша ердан чиқиб, Қидрон сойлигидан ўтсанг, ўша куниёқ ўлиминг муқаррардир. Ўзингнинг бошингни ўзинг ейсан.
Бутун халқ бунга жавобан: — Унинг қони бизнинг ва болаларимизнинг гарданида бўлсин! — дейишди.
Шоҳ эса унга: — Эй ёмон хизматкор! — деб дўқ урди, — мен сени ўз сўзларинг бўйича ҳукм қиламан! Менинг қаттиққўллигимни ҳамда бермасдан олишимни, экмасдан ўришимни билар экансан,