чунки аз сабаби якравиашон ҳанӯз ҳодисаи зиёд шудани нонро нафаҳмиданд.
Вале Исо аз суханони онҳо дарак дошта гуфт: «Чаро муҳокима мекунед, ки нон надоред? Магар то ҳол дарк намекунед ва нафаҳмидед? Ё гарданшах шудаед?
Вақте Исо Марям ва одамони ҳамроҳаш омадаро гирён дид, дилаш сахт безобита шуда
«Худо чашмони онҳоро нобинова ақли онҳоро тира кардааст,то ки онҳо бо чашмони худ набинандва бо ақли худ дарк накунанд.Вагарна, мегӯяд Худо, ба Ман муроҷиат мекарданд,то Ман онҳоро шифо диҳам».