Рагьму эт магъа, Раббим, неге тюгюл де мен гючсюзмен; дарман эт магъа, Раббим, неге тюгюл де сюеклерим чартлап тура мени.
Къачан болгъунча экен дагъы, Раббим? Даимге мени унутгъан кюйде туражакъмы экенсен дагъы Сен? Къачан болгъунча менден юзюнгню яшырып туражакъ экенсен дагъы?
Сени къазапланывунгдан сав ерим ёкъдур къаркъарамда мени, этген гюнагьларымдан авруп тура сюеклерим де мени.
Гюнагьлары саялы юзюн ачып такъсырлайгъанда Сен инсанны, гюе ашагъандай болуп къалар ону бары да къыйматлы заты. Гертилей де, янгыз бир тынышдыр инсанны яшаву.
Тутагъан оразаларымдан тобукъларым бошап къалып тура, гьеч май да къалмагъан къаркъарамда мени.