Къолунгдан геле туруп, уьзюрю адамгъа яхшылыкъ этмей къойма.
Оьзюнгде бар тура туруп къурдашынга: «Бар, дагъы да гелерсен, тангала берермен», – деп айтма.
Башгъаны сиз нечик айыпласагъыз, Аллагь сизин де шолай айыплар. Не оьлчев булан оьлчесегиз, сизге де шо оьлчев булан оьлченер.
Амма о чыдамагъа сюймей. Борчун тёлегинче, барып ону туснакъгъа салдыра.
Болгъан бу ишлени гёргенде, ону ёлдашлары бек къыйналалар, болгъан бары да затны пачагъа айталар.
Шо заман пача, ону янына чакъырып, огъар: «Гьей нажжас къул! Сен менден тилегенинг саялы, мен бары да шо борчунгну гечген эдим.
Мен сенден гечгеним йимик, сен де ёлдашынга рагьмулу болма тюшмейми эдинг?» – дей.
Пача къазапланып, бары да борчун тёлегинче, жазаламакъ учун, ону жаллатланы къолуна бере.
Эгер дюньяда мадарлы яшайгъан бирев, иман къардашыны тарчыкълыкъда экенин гёрюп, огъар рагьму этмей буса, Аллагьны сюювю онда нечик яшасын?
Неге тюгюл де, рагьмуну билмейгенге Аллагьны дуваны рагьмусуз болар. Рагьму буса дувандан оьр чыгъып токътар.