Иса Оьзю бир пайхаммарны да оьзюню элинде абуру болмагъан деп айтгъан.
Гьатта инилери де Огъар иман салып битмей болгъанлар.
Ерусалимге къайтып, ибадатханада дуа этип турагъанда, мен Раббибизни бир гьайран гёрюнюшде гёрдюм.
О магъа: «Алгъаса. Тезлик булан Ерусалимден гет, неге тюгюл мунда Мени гьакъымдагъы сени шагьатлыгъынгны къабул этмежеклер!» – деп айтды.
Мен: «Я Рабби, мен синагоглагъа барып, Сагъа иман салагъанланы токъалагъанны ва оланы туснакълагъа салгъанны бу адамлар билелер.
Сени шагьатынг Стефанны къаны тёгюлеген заманда, мен онда токътап, ону оьлтюрмекни арив гёрдюм, ону оьлтюрегенлени опуракъларын сакълап турдум», – деп айтдым.
Раббибиз магъа: «Бар, Мен сени йыракъгъа – ят халкъланы янына – йиберемен», – деп айтды.
Бу сёзлени айтгъанча, халкъ Павелге тынглап тура. Шондан сонг буса: – Муну ер юзюнден ёкъ этмеге герек! Муну сав къоймагъа ярамай! – деп къычырып, къавгъа салмагъа башлай.
Адамлар къычыра, опуракъларын чечип ата, гьавагъа хум чача.