Шо гюнлерде дагъы да бир кёп халкъ жыйыла ва олагъа ашама зат болмай. Иса, якъчыларын янына чакъырып, олагъа булай дей:
– Адамлагъа языкъсынаман. Мени янымда турагъаны муна уьч гюн бола, олагъа ашама зат ёкъ.
Оланы ашамагъан кююнде уьйлерине йиберсем, олар ёлда гьалсыз болурлар. Оланы бирлери буса йыракъдан гелген.
– Бу къадар халкъны тойдурмагъа чакъы ашны бирев де ёкъ ерден къайдан табайыкъ? – деп сорав булан жавап берелер якъчылары Огъар.
– Сизин нече экмегигиз бар? – деп сорай Иса олагъа. – Етти, – деп жавап берелер олар.
Шо заман Иса халкъгъа ерде олтурсун деп буюра. Сонг етти де экмекни алып, бир башлап шюкюр дуа эте. Сонг сындырып якъчыларына бере, олар да халкъгъа пайлайлар.
Оланы бир нече гиччи балыкълары да бола. Иса, шюкюр дуа этип, оланы да уьлешсин деп буюра.
Барысы да ашап тоя. Артыкъ къалгъан гесеклени жыйып, етти земгилни толтуралар.
Ашайгъанлар дёрт мингге ювукъ адам болгъан. Халкъны ёлгъа салгъандан сонг,