Аллагь Ибрайимге булай дей: – Оьз уьлкенгни, къардашларынгны ва атангдан къалгъан ожакъны къой. Мен сагъа гёрсетген уьлкеге багъып бар.
Мен сенден бир уллу халкъ болдуражакъман ва сени шабагьатлажакъман. Мен сени атынгны белгили этежекмен, сенден таба башгъалар да шабагьатланажакъ!
Сени шабагьатлагъанны Мен де шабагьатлажакъман! Сени налатлагъанны Мен де налатлажакъман! Дюньяны бары да халкъларына сенден таба шабагьат болажакъ!
Раббибиз оьзюне буюргъан кюйде, Ибрайим ёлгъа тюше; Ибрайим булан Лут да бара. Гьаррандан чыкъгъанда, Ибрайимге етмиш беш йыл бола болгъан.
Оьзю булан о къатыны Сарайны, агъасыны уланы Лутну, бары жыйгъан мал-матагьын ва Гьарранда уьюнде болгъанланы барын да алып, олар булан бирче Гьанангъа ёл чыгъа. Олар Гьанангъа етише.
Стефан булай жавап бере: – Къардашлар, аталар, тынглагъыз! Атабыз Ибрагьим Гьарангъа гёчгюнче, Месопотамияда турагъанда, огъар макътавлу Аллагь гёрюнген.
Аллагь огъар: «Уьлкенгни ва къардашларынгны къоюп, Мен сагъа гёрсетежек уьлкеге бар», – деп айтды.
Шо заман Ибрагьим, килданилени уьлкесинден гетип, Гьаранда ерлешген. Атасы оьлгенден сонг, Аллагь Ибрагьимни гьали сиз яшап турагъан уьлкеге гелтирген.