О, Құдайым, Құдайым менің!Неліктен мені жалғыз қалдырдың?Айқайлаған даусыма құлақ салмайсың,Мені құтқарудан неге алшақсың?
Белім менің ісіп кетіп қабынған,Денемде сау жерім жоқ ауырмаған.
Көз жасымды көл қыламын күндіз-түні,Себебі адамдар менен күні бойы:«Құдайың қайда?» деп сұрай береді.
Сырымды Саған ақтарған кезімдеМынау бірден түседі менің есіме:Мен көпшілікті жетелеген едім,Құдайдың үйіне қарай өрледім,Мейрамдаған халықпен бірге жүрдім,Шат-шадыман болып шүкірлік еттім.
Сен халқыңды көз жасымен тойындырдың,Иә, көз жасымен шөлімізді әбден қандырдың,
Нан орнына күлмен тамақтанамын,Көз жасымды сусыныма қосамын.