wyrasta i więdnie jak kwiat, przemija jak cień chwilowy;
Nie zdoła uniknąć ciemności: słońce spali mu zieleń, z oddechem i mowę utraci.
Latorośl uwiędnie przed czasem, gałązki się nie zazielenią.
Przeto jak słomę pożera język ognisty, a siano znika w płomieniu, tak korzeń ich będzie zgnilizną, a kiełek ich jak pył porwany się wzniesie, bo odrzucili Prawo Pana Zastępów i wzgardzili tym, co mówił Święty Izraela.
Nie ciesz się, Izraelu, nie krzycz z radości jak inne narody, bo opuściłeś Boga swego uprawiając nierząd, umiłowałeś zapłatę nieczystą na wszystkich klepiskach zbożowych.
Klepiska, tłocznie nie dadzą żywności, moszczu zabraknie.
Nie będą oni mieszkać dłużej w ziemi Pańskiej, Efraim musi wracać do Egiptu — w Asyrii będą jedli pokarmy nieczyste.
Nie będą wina wylewać na ofiarę dla Pana ani też krwawych ofiar Jemu składać; chleb ich się stanie tak jak chleb żałoby, kto go spożyje — już nieczysty będzie; bo chleb ich będzie tylko dla nich — do domu Pańskiego nie wejdzie.
Cóż uczynicie w dzień święta, w uroczysty dzień Pański?
Tak, oni muszą wędrować do Asyrii; Egipt ich zbierze, a Memfis pogrzebie, oset pokryje skarby ich ze srebra, a ich namioty porosną cierniami.
Oto nadchodzą dni kary, zbliża się dzień odpłaty; Izrael woła: Głupcem jest prorok, a mąż natchniony szaleje. Tak jest z powodu wielkiej winy twojej i ogromu twojej wrogości.
Efraim czatuje obok namiotu proroka, na wszystkich jego drogach zastawiono sidła, nawet i w domu swego Boga jest prześladowany.
Wykopali mu dół głęboki, jak wtedy w Gibea, lecz [Pan] pamięta ich nieprawości i karać będzie ich grzechy.
Jak winne grona na pustyni, tak Izraela znalazłem; jak na pierwszy owoc figowego drzewa na waszych przodków patrzyłem: lecz przyszli do Baal-Peor i oddali się hańbie, i stali się wstrętni jak to, co kochali.
Jak ptak uleci chwała Efraima: nie będzie urodzin, ciąży ni poczęcia,
a choćby nawet wychowali synów, będą ich pozbawieni, nim jeszcze dorosną: biada im samym, kiedy się od nich oddalę.
Efraim — jak widzę — czyni zwierzyną dziką swoje dzieci, Efraim musi swoich synów wydać zabójcy.
Daj im, o Panie, co tylko dać zechcesz — łono, które roni, i piersi wyschnięte!
Cała ich złość dokonała się w Gilgal, tam też zacząłem ich nawiedzać z powodu czynów nieprawych. Wyrzucę ich z mego domu, nie będą ich więcej miłował. Wszyscy ich książęta są buntownikami.
Efraim powalony na ziemię, wyschły jego korzenie — nie przynoszą już więcej owocu; a nawet gdy porodzą, Ja sprawię, że umrze drogi owoc ich łona.
Ja to przed nimi zgładziłem Amorytów, którzy byli wysocy jak cedry, a mocni byli jak dęby. I zniszczyłem owoc ich z góry, a z dołu korzenie.