а мы — учарашнія і нічога ня ведаем, бо нашыя дні на зямлі — цень.
Вось, Ён забівае мяне, але я буду спадзявацца; я хацеў бы толькі адстояць шляхі мае прад абліччам Ягоным!
Дзе ж пасьля гэтага надзея мая? і чаканае мною хто пабачыць?
У апраметную сыдзе яна і будзе спачываць са мною ў пыле.
І праславяць нябёсы дзівосныя дзеі Твае, Госпадзе, і праўду Тваю ў саборы сьвятых,
жытло маё здымаецца зь месца і зносіцца ад мяне, як будан пастушыны; я павінен адкроіць, як ткач, жыцьцё маё: Ён адкроіць мяне ад асновы; дзень і ноч я чакаў, што Ты спашлеш мне скон.