Книга Ёв Cтих 5 | Параллельные места

Выбор основного перевода

Открыть комментарий или сравнить с другим переводом

Выбор книги основного перевода

Ёв Стары Запавет

Стары Запавет

Быцьцё

Выхад

Лявіт

Лікі

Другі закон

Ісус Нав

Кніга Судзьдзяў

Рут

Першая Царстваў

Другая Царстваў

Трэйцяя Царстваў

Чацьвёртая Царстваў

Першая Летапісаў

Другая Летапісаў

Эздра

Нээмія

Эстэр

Ёв

Псалтыр

Выслоўі

Эклезіяст

Песьня

Ісая

Ерамія

Плач

Езэкііль

Данііл

Асія

Ёіль

Амос

Аўдзей

Ёна

Міхей

Навум

Абакум

Сафон

Агей

Захарыя

Малахія

Новы Запавет

Паводле Мацьвея

Паводле Марка

Паводле Лукаша

Паводле Яна

Дзеі

Якава

Першае Пятра

Другое Пятра

Першае Яна

Другое Яна

Трэйцяе Яна

Юда

Да Рымлянаў

Першае да Карынфянаў

Другое да Карынфянаў

Да Галятаў

Да Эфэсянаў

Да Піліпянаў

Да Каласянаў

Першае да Фесаланікійцаў

Другое да Фесаланікійцаў

Першае да Цімафея

Другое да Цімафея

Да Ціта

Да Філімона

Да Габрэяў

Адкрыцьцё

← Предыдущая

Ёв

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42

Ці ня вызначаны чалавеку час на зямлі, і дні ягоныя ці ж ня тое самае, што дні найміта?

Як раб прагне ценю і як найміт чакае канца працы сваёй,

так я атрымаў на долю месяцы марныя, і ночы бядотныя адмераны мне.

Калі кладуся, дык кажу: калі гэта ўстану? а вечар доўжыцца, і я варочаюся ўдосыць да самае раніцы.

Цела маё ў чарвяках і запыленых струпах; скура мая лопаецца і гнаіцца.

Параллельные места

Ёв 2:7

Ёв 2:8

І адышоў сатана ад аблічча Гасподняга і пабіў Ёва праказаю лютаю ад падэшвы нагі ягонай па самае цемя ягонае. І ўзяў ён сабе чарапічыну, каб скабліць сябе ёю, і сеў у попел.

Дні мае бягуць хутчэй за чалавека і канчаюцца без надзеі.

Згадай, што жыцьцё маё павеў, што вока маё ня вернецца бачыць добрае.

Ня ўбачыць мяне вока таго, хто бачыў мяне; вочы Твае на мяне, — і няма мяне.

Радзее воблака і сыходзіць; так той, хто сышоў у апраметную, ня выйдзе,

ня вернеецца болей у дом свой, і месца ягонае ўжо ня будзе ведаць яго.

Ня буду ж я стрымліваць вуснаў маіх; буду гаварыць у сьцісласьці духу майго; буду скардзіцца ў бядоце душы маёй.

Хіба я мора альбо марская пачвара, што Ты паставіў над мною варту?

Калі падумаю: «суцешыць мяне пасьцель мая, зьнясе гароту маю ложак мой»,

Ты палохаеш мяне снамі і відзежамі страшыш мяне;

і душа мая жадае лепей, каб спынілася дыханьне, лепей сьмерці, чым, каб зьберагліся косьці мае.

Апрыкрала мне жыцьцё. Ня вечна мне жыць. Адступіся ад мяне, бо дні мае марныя.

Што такое чалавек, што Ты так цэніш яго і зьвяртаеш на яго ўвагу Тваю,