І была яна ў скрусе душы, і малілася Госпаду, і горка плакала,
Абрыдла душы маёй жыцьцё маё: аддамся журбоце маёй; гаварыцьму ў гароце душы маёй.
Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыцьцё засмучаным душою,
Хіба да чалавека слова маё? як жа мне і не маладушнічаць?
Я зрабіўся нямы, не растульваю вуснаў маіх, бо Ты ўчыніў гэта.
Ён там паламаў стрэлы лука, шчыт і меч і вайну.
Што скажу я? Ён сказаў мне, Ён і зрабіў. Ціха буду праводзіць усе гады жыцьця майго, памятаючы немарасьць душы маёй.