бедных спіхваюць з дарогі, усе прыніжаныя зямлі вымушаны хавацца.
Вось яны, як дзікія аслы ў пустыні, выходзяць на дзею сваю, устаючы рана на здабычу; стэп дае хлеб ім і дзецям іхнім;
жнуць яны на полі не сваім і зьбіраюць вінагарад у бязбожніка;
голыя начуюць без покрыва і бяз вопраткі на сьцюжы;
мокнуць ад горных дажджоў і, ня маючы сховішча, ціснуцца да скалы;
І сіла рук іхніх навошта мне? Над імі ўжо прайшоў час.
Беднасьцю і голадам змораныя, яны ўцякаюць у стэп бязводны, змрочны і апусьцелы;
скубуць зеляніну каля кустоў, і ягады ядлоўцавыя — хлеб іхні.
З суполкі выганяюць іх, крычаць на іх, як на злодзеяў,
каб жылі яны ў калдобінах патокаў, у цясьнінах зямлі і скалаў.
Равуць паміж кустамі, ціснуцца пад цернем.
Людзі адкінутыя, людзі бязь імя, адкіды зямлі!