Агар пок ва солиҳ бўлсанг, Албатта У сенга қўлини узатиб, Сени ўз ҳаққоний жойингга қайтаради.
Қўзғалгин, эй Эгам! Нажот бер, эй Худойим! Ҳамма ғанимларимнинг юзларига урасан, Қабиҳларнинг тишларини синдирасан.
Қани, бўл, ҳимоя қилгин мени, Мен учун жанг қилгин, эй Худойим, Раббим!
Турсанг–чи, нега ухлаётгандайсан, ё Раббий?! Қани, бўл, бизни то абад рад этмагин.
Қани, бўл, эй ер юзини ҳукм этгувчи, Мағрурларнинг жазосини бер.
“Энди қўзғаламан, — демоқда Эгамиз. — Энди Мен юксаламан, Ҳа, Ўзимни баланд кўтараман.