Улар чуқур қазийдилар, Аммо чоҳга ўзлари қулайдилар.
Душманларим чекиниб қочганларида, Қоқилиб, нобуд бўлди Сенинг ҳузурингда.
Мени кўрган ҳар ким устимдан кулар, Мени ҳақоратлаб, бош чайқаб дерлар:
Мен соғ–омон ўтиб кетайин, Фосиқлар қўйган тўрларига ўзлари тушсин.
Фосиқ ўз тилидан илинади, солиҳ эса ғамдан фориғ бўлади.
Аҳмоқнинг тили ўзига ҳалокат, сўзлари жонига тузоқдир.
Эй Мўаб, эсингдами, Исроил устидан кулган эдинг! У ўғримидики, у ҳақда гапирганингда бошингни чайқаган эдинг!