Улар нон излаб дайдиб юрадилар, Зулмат куни яқинлигини биладилар.
Болалари кулбасидан айрилиб, дарбадар бўлсин, Нон излаб тиланчи бўлсин.
Эгамиз Раббий демоқда: “Шундай кунлар келадики, Мен юртга очарчилик юбораман. Одамлар нон билан сувни эмас, Мен, Эгангизнинг сўзини қўмсаб, оч қолишади.
Улар Менинг сўзимни эшитмоқчи бўлиб, Бир денгиздан бошқа денгизгача оёғини судраб боришади, Шимолдан шарққа йўл олишади. У ёқдан–бу ёққа юриб, сарсон бўлишади–ю, Аммо Мен, Эгангизнинг сўзини эшита олишмайди.