Қабиҳларнинг оғзидан лаънат, ҳийла, пўписа чиқади, Сўзлари билан улар одамларни яралаб, барбод қилади.
Оғзидан манфур, ёлғон сўзлар чиқади, Доноликдан, яхши ишлар қилишдан у бош тортади.
Фосиқ ўз тилидан илинади, солиҳ эса ғамдан фориғ бўлади.
Эй халқим, ўша куни сизлар уялиб қолмайсизлар, Олдинлари Менга бўйсунмаганингиздан ўшанда хижолат тортмайсизлар. Ахир, Мен орангиздаги такаббур одамларни йўқ қиламан. Шунда муқаддас тоғимда ўзларингизни катта тутмайдиган бўласизлар.