Фосиқлар зулматдан қочиб қутулишга умид қилмайдилар, Уларнинг пешанасига қиличдан ўлиш ёзилган.
Охитофел берган маслаҳати амалга ошмаганини кўриб, эшагини эгарлаб жўнади. Ўз шаҳрига — уйига қайтиб келди. Ишларини саранжом–саришта қилиб бўлгандан кейин, ўзини осиб ўлдирди. Унинг жасадини ота–боболарининг хилхонасига дафн қилишди.
Энди Эгам шундай айтмоқда: шоҳингиз шу қилгани учун ётган жойидан турмай, ўлади.” Илёс Эгамизнинг айтганини бажарди.
Ёлғон гапирадиганларни Сен қириб ташлайсан, Эй Эгам, қонхўр, ёлғончилардан Сен жирканасан.
Сенга умид боғлайман, эй Худойим! Шарманда бўлишимга йўл қўймагин, Душманларим мендан устун келмасин.
Уларни ўлдирма, халқим бу сабоқни унутиб қўяр, Қудратинг билан уларни титрат, Эй қалқоним Раббий, уларни кўтариб ур.
Тўфон мени ғарқ қилмасин, Тубсиз сувлар мени ютмасин, Қабр менга оғзин очмасин.
Эгамиздан қўрқиш умрга умр қўшади, фосиқнинг умри эса қисқаради.
Бировга чуқур қазиганнинг ўзи унга тушади, тош думалатганга эса ўша тош қайтади.