— Мен Ўзимни сенга маълум қиламан. Мен сенинг олдингдан ўтиб, бутун эзгулигимни сенга зоҳир қиламан, — деди Эгамиз Мусога. — Марҳамат қиладиганимга марҳамат қиламан, шафқат қиладиганимга шафқат қиламан.
О, нақадар буюкдир Сенинг эзгулигинг! Ўзингдан қўрққанларга уни сақлаб қўйгансан, Сенда паноҳ топганларга ҳадя қиласан, Ҳамманинг кўзи олдида инъом қиласан.
Сенга ёлвориб айтаман, эй Эгам: “Сен менинг паноҳимсан, Бу дунёдаги хавфсизлигим Сенсан.”
Наҳот, Эгамни энди кўрмасам?! Ҳа, Уни кўрмасман бу ёруғ дунёда. Тирик зотларни энди кўрмайман. Бу дунёдагилар билан бўлмайман.
Мен бўғизланишга олиб кетилаётган ювош қўзидай бўлган эканман. Душманларим менга қарши фитна уюштирганларини пайқамаган эканман. Улар шундай деб айтишган эди: “Дарахт ва унинг мевалари кесилгандай, келинглар, уни ҳам бу дунёдан даф қилайлик, унинг хотирасини ўчирайлик!”