Фосиқларнинг кўз нури сўнади, Улар қочишга йўл тополмайдилар, Ўлиб қутуламиз, деб умид қиладилар.”
Душманларим мени ҳақорат қилади, Қўшниларим мендан ҳазар қилади. Дўстларим ҳам мендан қўрқади, Кўчада кўриб мени, қочиб кетади.
Ҳақоратлар қалбимни яралаб, Тушкунликка туширди. Бир ҳамдард изладим, ҳеч ким йўқ эди, Тасалли берувчи изладим–у, топмадим.
Эгамиз турар йўқсилларнинг ўнг томонида, Уларни ўлимга маҳкум этганлардан қутқармоқ учун.
Қонхўр одам покдил инсондан нафратланади, тўғрининг жонини олмоқчи бўлади.
Душманлар сени «Ташлаб кетилган» деб аташса ҳам, «Ҳеч кимнинг Қуддус билан иши йўқ», деб айтишса ҳам, Мен сени соғайтираман, Ярангга шифо бераман.” Эгамизнинг каломи шудир.