Абадий ўрнатган ер курраси каби, Самолар каби, Ўз муқаддас масканини қурди.
Ҳа, Исроилнинг посбонидир У, Мудрамайди, ухламайди У.
Эгамиздир сенинг посбонинг, Эгамиздир ёнингдаги соянг сенинг.
Фосиқларнинг уйи хароба бўлади, солиҳларнинг хонадони эса гуллаб–яшнайди.
Мен яна бир нарсани тушундим, бу дунёда: Мусобақада ғалаба доимо тез югурганга, Жангда ғалаба доим кучлига насиб этмас экан. Мол–мулк доимо донога, Бойлик ҳам доим уддабуронга насиб этмас экан. Муваффақият доимо билимдонга келавермас экан. Ҳа, куни келиб, ҳамманинг ҳам омади кетади.
Мен уруғ экдим, Аполлос суғорди, лекин Худо парваришлаб, ўстирди.