Хонадонингда тирик қолган ҳар бир одам қора чақага ва бир бурда нонга зор бўлиб унинг олдига келади, ўтинаман, менга бирор руҳонийлик вазифасини бер, тирикчилигимни ўтказиб турай, деб ёлвориб таъзим қилади.”
Бойлигингдан бегоналар баҳраманд бўлади, меҳнат билан топган мол–мулкинг ўзгаларнинг уйида бўлади.
У тузоққа кираётган қушдай, найза жигарига тегмагунча ҳаётини йўқотишини билмайди.
Доноликни севган ўғил отасини севинтиради, фоҳиша билан алоқада бўлган мол–мулкини совуради.
айт: «Эгамиз Раббий шундай демоқда: эй одамларнинг жонини овлаб юрган аёллар, сизларнинг ҳолингизга вой! Сизлар ҳар бир одамнинг билагига тумор тақасизлар. Ёшу қарининг бошига ёпинчиқлар ёпасизлар. Сизлар халқимнинг жонларини овлаб туриб, ўз жонимизни сақлаб қоламиз, деб ўйлайсизми?!