Мен одамхўр шерлар орасида ётгандайман. Уларнинг тишлари найзаю ўқ кабидир, Уларнинг тиллари кескир қиличдайдир.
Қара, оғизларидан қусуқ чиқади, Тилларидан заҳар сўзлар чиқади, “Ким ҳам бизни эшитарди”, дея ўйлайди.
Ўйламасдан айтилган сўз қиличдай жароҳатлайди, дононинг гаплари эса шифо беради.
Сохта гувоҳ жазосиз қолмайди, ёлғон гапирувчи ҳам қочиб қутулмайди.
Сабабсиз ўзгага қарши гувоҳлик берма, тилинг билан алдама.