Орадан бир қанча вақт ўтгач, хонадон соҳибаси — аёлнинг ўғли касал бўлиб қолди. У шунчалик оғир дардга йўлиқдики, охири жон берди.
Элишай ичкарига кирди. Қараса, ўлган бола Элишайнинг тўшагида ётган экан.
Исо қайиқда кўлнинг нариги томонига яна сузиб ўтди. Бир талай оломон қирғоқда Унинг атрофига тўпланди.
Исо шундай деб турган ҳам эдики, синагога бошлиғининг уйидан одамлар келиб унга: — Қизингиз ўлди, нега яна Устозни овора қиляпсиз? — дедилар.
Чунки Яирнинг ўн икки ёшли ёлғиз қизи ўлим тўшагида ётган эди. Исо ўша одам билан кетди. Оломон Исони ҳар томондан қисиб қўярди.
Байтания қишлоғида Лазар исмли бир одам касал бўлиб ётган эди. Марям ва унинг опаси Марта ҳам шу қишлоқда яшар эдилар.