Шоул келмасдан бир кун олдин, Эгамиз Шомуилга шуни аён қилган эди:
Эй Исроил халқининг Худоси — Сарвари Олам! Бу қулингга, сенинг хонадонингни барпо этаман, деб аён этгансан! Шу сабабдан бу қулинг Сенга шундай деб ибодат қилишга журъат этди.
Йўл–йўриқларини тинглашга мажбур қилади, Ёвузликдан қайтишга амр қилади.
Худо қийналганларни ўша азоблари орқали қутқаради, Зулм ва жабр–жафога мубтало қилиб, уларнинг кўзларини очади.
Сен қурбонлигу назрни истамадинг, Куйдириладиган қурбонлик ҳамда Гуноҳ қурбонлигини талаб қилмадинг, Итоат қилишим учун Сен қулоқларимни очдинг.
Толиққанларга сўз билан мадад берсин деб, Эгам Раббий менга доно тил берди. Ҳар тонг У мени уйғотади, Донолардай тингласин деб, қулоғимни очади.