Эй Худойим, Сенга илтижо қиламан, Аммо Сен менга жавоб бермайсан. Сенинг олдингда турибман, Сен эса қараб тураверасан.
Мадад сўраб, силлам қуриди, Томоқларим қақраб кетди, Эй Худойим, Сени кутиб, кўз нурим сўнди.
Гапирганимда жар солишим керак, “Зўравонлик! Ҳалокат!” дея бақиришим керак. Сенинг сўзинг туфайли ҳаммага кулги бўлдим, Кун бўйи мени масхара қилишяпти.
Эй Эгам, қачонгача Сендан ёрдам сўраб ёлвораман?! Менга қулоқ соласанми ўзи?! Қачонгача: “Зўравонликдан қутқар!” деб илтижо қилавераман?! Бизга нажот берасанми ўзи?!