Шундай экан, тупроқдан яратилган инсонлардан, Лойдан бино бўлган, куядай эзиладиган Одамлардан қанчалар айб топади?!
Иккови ҳам тупроқда бирдай ётади, Уларни қуртлар босиб кетади.
Қуртлар эса уни маза қилиб кемиради. Гуноҳкорни ҳатто ўз онаси унутади, Ҳеч ким уни эсга олмайди. Фосиқлар дарахтлардай синдириб ташланади.
Мени ўликлар диёрида қолдирмайсан, Тақводорингни қабрда чиритмайсан.