Денгизлар ҳайқириғини бостирасан, Тўлқинлар шовқинини тинчитасан. Халқлар шовқин–суронига барҳам берасан.
Асов денгизни йўлга солгувчи Сенсан, Тўлқинлар қутурганда босгувчи Сенсан.
У бўронни шабадага айлантирди, Денгиз тўлқинлари сукутга чўмди.
Юнус уч кечаю кундуз наҳанг балиқнинг қорнида бўлганидай, Инсон Ўғли ҳам уч кечаю кундуз ер бағрида бўлади.
Улар қайиққа тушганларидан кейин, шамол тинди.
Шунда шогирдлар: — Устоз! Устоз! Ҳалок бўляпмиз! — деб Исони уйғотдилар. Исо туриб шамолга ва қутураётган тўлқинларга дўқ урди. Шу онда шамол тинди, сукунат чўкди.