Исо келиб, уларга деди: “Еру осмондаги бутун ҳокимият Менга берилган.
Шунинг учун бориб, барча халқлардан шогирд орттиринглар. Уларни Ота, Ўғил ва Муқаддас Руҳ номи билан сувга чўмдиринглар.
Мен сизларга буюрган ҳамма нарсага амал қилишни уларга ўргатинглар. Зотан, Мен ҳар доим, дунёнинг охиригача сизлар билан бирга бўламан.”
Ҳаворийлар уларга: — Раббимиз Исо ҳақиқатан ҳам тирилибди! У Бутрусга кўринибди! — деб айтдилар.
Улар бу тўғрида ҳали гапираётганларида, Исонинг Ўзи ўрталарида зоҳир бўлди. — Сизларга тинчлик бўлсин! — деди.
Шогирдлар, арвоҳ кўряпмиз, деб ўйлаб ўтакаси ёрилди.
Лекин Исо уларга деди: — Нега қўрқиб кетдингизлар? Нечун кўнглингизда бунча гумонлар туғиляпти?
Қўлларимга ва оёқларимга қаранглар, бу Мен Ўзимман. Мени ушлаб кўринглар. Арвоҳнинг эту суяги бўлмайди–ку, ахир! Менинг эса, кўриб турганингиздай, эту суягим бор.
Исо шу гапларни айтиб, уларга қўл–оёқларини кўрсатди.
Шогирдлари севинчдан таажжубланиб ҳали ҳам ишонмай турганларида, Исо улардан сўради: — Бу ерда ейдиган бирон нарсангиз борми?
Шогирдлари Унга бир бўлак қовурилган балиқ беришди.
Отам Менинг номимдан юборадиган Ҳомий, яъни Муқаддас Руҳ сизларга ҳаммасини ўргатади. Мен сизларга айтган ҳамма сўзларимни У ёдингизга солади.
Мен сизларга тинчликни қолдиряпман. Ўз тинчлигимни сизларга беряпман. Мен бераётган тинчлик дунё берадиган тинчликка ўхшамайди. Юрагингиз сиқилмасин, қўрқманглар.
Исо яна уларга деди: — Сизларга тинчлик бўлсин! Осмондаги Отам Мени дунёга юборгани сингари, Мен ҳам сизларни дунёга юборяпман.
Шундай деб, уларнинг устига пуфлади–да: — Муқаддас Руҳни қабул қилинглар, — деди.
— Сизлар кимнинг гуноҳларини кечирсангизлар, у кечирилади. Кимнинг гуноҳларини кечирмасангизлар, у кечиримсиз қолаверади.
Аввал У Бутрусга, сўнгра ўн икки шогирдига кўринди.
Ундан кейин бир вақтнинг ўзида беш юздан кўпроқ биродарларга кўринди. Уларнинг аксарияти ҳозирга қадар тирик, баъзилари эса дунёдан кўз юмиб кетганлар.
Ундан сўнг Масиҳ Ёқубга ва қолган барча ҳаворийларга кўринди.