Ер остидаги булоқлар, осмоннинг қопқаси беркилди, қаттиқ қуяётган жала тўхтади.
Худо самолардан туриб амр берди, Осмон қопқаларини очиб юборди.
Осмонга булутларни жойлаб, денгизларни сув билан тўлдирган чоғда,
Ваҳимали овозни эшитиб қочган чуқурга тушар, Чуқурдан чиққан эса тузоққа илинар, Осмоннинг қопқаси очилади, Ернинг пойдевори титраб кетади.
Эгамиз Раббий шундай демоқда: эй Тир, Мен сени ҳувиллаган харобазорга айлантираман. Денгиз тубидаги улкан сувлар билан вайроналарингни қоплайман.
Қани, омборхонага ушрни беками–кўст қилиб олиб келинглар. Хонадонимга озуқа келтиринглар. Шу йўл билан Мени синаб кўринглар, — дейди Сарвари Олам. — Шунда кўрасизлар, Мен осмон қопқаларини очаман. Сизларга марҳаматимни сероб қилиб ёғдираман.