Эгамиз буларни кўриб, уларни рад этди, Ўз ўғил–қизлари Унинг ғазабини келтирганди.
Ўзи суйган Ёқубнинг фахрли мулкини Эгамиз биз учун юрт қилиб танлади.
Шунда Эгамиз Ўз халқидан ғазабланди, Улардан жирканди.
Сарвари Олам Ўз номи билан қасамёд қилиб деди: “Чигирткадай гала–гала душманни сенга қарши юбораман. Улар юртинг узра ғолибона ҳайқиради.”
Шаҳарларида қилич ҳукм суради, Дарвозаларининг тамбаларини йўқ қилади. Ёвуз режалари туфайли халқим қиличдан ҳалок бўлади.
Эгамиз шундай демоқда: “Самарияликлар қалъаларини ҳаром бойликка тўлдирдилар, Тўғрилик нималигини улар билмайдилар.”
Шу сабабдан Эгамиз Раббий шундай демоқда: “Душман Самарияни қуршовга олади, Истеҳкомларини вайрон қилади, Самария қалъалари талон–тарож бўлади.”
Худонинг Иброҳимга берган ваъдасини эсланглар. Ўшанда Худо Ўз номи ҳақи қасам ичганди. Зеро, қасам ичиш учун Ўзидан буюкроқ бирон зот йўқ эди.