«Denizin ardından kapıları kim kapadı,Ana rahminden fışkırdığı zaman;
Ona bulutları giysi,Koyu karanlığı kundak yaptığım,
Sınırını koyduğum,Kapılarıyla sürgülerini yerleştirdiğim,
‹Buraya kadar gelip öteye geçmeyeceksin,Gururlu dalgaların şurada duracak› dediğim zaman?
Kim göklere çıkıp indi?Kim yeli avuçlarında topladı?Suları giysisiyle sarıp sarmalayan kim?Kim belirledi dünyanın sınırlarını?Adı nedir, oğlunun adı nedir, biliyorsan söyle!
Yeryüzünün temelini elimle attım,Gökleri sağ elim gerdi.Onları çağırdığımdaBirlikte önümde dikilirler.
Yine diyor ki, «Ya Rab, başlangıçta Dünyanın temellerini sen attın. Gökler de senin ellerinin yapıtıdır.
Onlar yok olacak, ama sen kalıcısın. Hepsi bir giysi gibi eskiyecek.
Bir kaftan gibi düreceksin onları, Bir giysi gibi değiştirilecekler. Ama sen hep aynısın, Yılların tükenmeyecek.»