Sonra firavuna de ki, ‹RAB şöyle diyor: İsrail benim ilk oğlumdur.
Bakın, yeni bir şey yapıyorum!Olmaya başladı bile, farketmiyor musunuz?Çölde yol, kurak topraklarda ırmaklar yapacağım.
Acıkmayacak, susamayacaklar,Kavurucu sıcak ve güneş çarpmayacak onları.Çünkü onlara merhamet eden kendilerine yol gösterecekVe onları pınarlara götürecek.
Bütün dağlarımı yola dönüştüreceğim,Anayollarım yükseltilecek.
Yine de Babamız sensin, ya RAB,Biz kiliz, sen çömlekçisin.Hepimiz senin ellerinin eseriyiz.
‹Baba, gençliğimden beriBenim dostumsun› diye az önce bana seslenmedin mi?
«Ben RAB, demiştim ki, ‹Ne kadar isterdimSeni çocuklarımdan saymayı;Sana güzel ülkeyi,Ulusların en güzel mülkünü vermeyi!Bana baba diyeceğini,Benden hiç ayrılmayacağını sandım.
Çıplak tepelerde bir ses duyuluyor,İsrail halkının ağlayışı ve yakarışı.Çünkü doğru yoldan saptılar,Tanrıları RABbi unuttular.
O günlerde, o zamanda» diyor RAB,«İsrail halkıyla Yahuda halkı birlikte gelecek;Tanrıları RABbi aramak içinAğlaya ağlaya gelecekler.
«Davut soyuyla Yeruşalimde oturanların üzerine lütuf ve yakarış ruhunu dökeceğim. Bana, yani deştiklerine bakacaklar; biricik oğlu için yas tutan biri gibi yas tutacak, ilk oğlu için acı çeken biri gibi acı çekecekler.
Çünkü sizi yeniden korkuya sürükleyecek kölelik ruhunu almadınız, oğulluk ruhunu aldınız. Bu ruhla, «Abba, Baba!» diye sesleniriz.
Her Şeye Gücü Yeten Rab diyor ki, «Size Baba olacağım, Siz de oğullarım, kızlarım olacaksınız.»