Һәм ул мондый карарга килгән: «Менә нәрсә эшлим: амбарларымны сүтим дә, зуррак амбарлар салыйм һәм бѳтен ашлыгымны, бѳтен малымны шунда җыярмын.
Шуннан соң үземә: „Җаным, синең күп елларга җитәрлек малың бар; ял ит, аша, эч, тормышның рәхәтен күр", – диярмен».
Әмма Аллаһы аңа әйткән: «Әй, син, акылсыз! Шушы тѳндә тормышыңны синнән кире алачаклар. Үзең ѳчен җыйганнарың кемгә калыр соң?»