Агь ура туруп, гьалым битди мени. Гьар гече йылай туруп, ятывум бавукъ болду; тёшегим де гёзьяшлардан сыкъма-сув болуп битди.
Иса, бурулуп къарап, ону гёрюп: – Къаст этип йибер, къызым! Иманынг сени сав этди, – дей. Шо сагьатдан тутуп къатын сав болуп къала.
Шо саялы Сени янынга гелмеге оьзюмню де лайыкълы гёрмедим, тек Сен бир сёз сёйлесенг, мени къулум сав болуп къалажакъ эди.