Раббибизни гьар заман гёз алдымда гёрюп турарман мен. Ол мени онг ягъымда, шо саялы гьеч бюдюремесмен мен.
Шогъар гёре юрегим де къуванып, тилим де сююнюп турар; гьатта къаркъарам да умут булан яшар.
Неге тюгюл де, жанымны ахыратда къоймассан Сен ва Сени иманлынгны къабурда чиримеге къоймассан.
Яшавну ёлларын гёрсетерсен Сен магъа. Бары сююнчлер Сени алдынгдадыр, насип де гьар даим де Сени онг къолунгдадыр.
Сагъа къаршы яманлыкъ этме къарадылар олар, хыяллар этип айландылар, амма яшавгъа чыгъарма чы болмадылар шоланы.
Къавгъа гётерип йиберди халкълар; тербенип йиберди пачалыкълар: авазын чыгъарды Аллагьу-Таала, ирип къалды топуракъ да.
Сени къулунг болгъан атабыз Давут Ругьунгну таъсиринден авзу булан Сени сёзлерингни булай айтды: Ят халкълар неге баш гётерелер, халкълар неге бош хыяллагъа къуллукъ этелер?
Дюньяны пачалары неге баш гётерелер, бай-бийлер бирлешип, Раббибизге ва Ону Месигьине неге къаршы чыгъалар?