Адамланы ашайгъан арсланланы арасында къалып тураман мен. Сюнгюлердир, окълардыр тишлери оланы, итти къылычлардыр тиллери де оланы.
Муна, яман сёзлени къуса тили булан олар. Къылычлар бар авзуларында оланы. «Неге тюгюл де, ким эшите тура?» – деп ойлашалар олар.
Къылычдай иттилешдирип токътагъанлар олар тиллерин. Айыпсызгъа яшыртгъынлап урма тартылгъан жаядай оланы аччы сёзлери. Олар хапарсыздан уралар огъар, къоркъма да къоркъмайлар.
Авзун жыйып билеген адам балагьдан къутулар, тарыкъсыз авзун ачып айланагъанлагъа буса балагь гелер.