Раббибизден гелеген къоркъув таза, гьар даим де болуп тура. Раббибизни дуванлары гьакъ герти, бары да тюппе-тюз.
Къачан болгъунча халкълар: «Къайдадыр оланы Аллагьы?» – деп айтып турар экен? Гёз алдыбызда къулларынгны тёгюлген къаны учун халкълардан оьч аларсан Сен. Халкълар да билип къойсунлар дагъы шо гьакъда.
Адиллисендир, Раббим, Сен, адиллидир къанунларынг да Сени.
Сайлангъанларын, Оьзюне гече де, гюн де ялбарагъанланы Аллагь якъламай къояжакъмы? Аллагь олагъа шоссагьат кёмек этмеге алгъасамажакъмы?
Сизге айтаман: О шоссагьат кёмек этежек. Амма Мен, Инсанны Уланы, гелген заманда, ер юзюнде иман табажакъманмы экен?
Олар: – Гьей сыйлы ва гьакъ болгъан Есибиз Аллагь! Дюньяда яшайгъанлагъа дуван этип, олардан къаныбыз саялы оьч алмакъ учун, дагъы да нечакъы заман токътап туражакъсан? – деп гючлю кюйде къычырдылар.
Имансызлар къазапландылар, гьали Сени къазапланывунгну гезиги етишди. Оьлюлеге дуван этмеге, къуллукъчуларынг болгъан пайхаммарлагъа, Сени халкъынга ва Сени атынгдан къоркъагъанлагъа – гиччи болсун, уллу болсун – тийишли гьагъын бермеге заман гелди. Дюньяны бузагъанланы буса ёкъ этмеге вакъти етишди.
Олар Аллагьны къуллукъчусу Мусаны ва Къозуну йырын йырлай эдилер: – Бары да затны Еси болгъан я Рабби Аллагь! Сени ишлеринг уллудур ва гьайрандыр. Гьей халкъланы Пачасы! Сени ёлларынг адиллидир ва гьакъдыр.
Къурбанлыкъны салагъан ерден булай бир тавуш эшитдим: – Дюр, бары да затны Еси болгъан Раббибиз Аллагь! Сен адилли ва гьакъ кюйде дуван этесен.
Къолуна етти савутну тутгъан етти малайикни бири мени яныма гелип: – Мунда гел, кёп сувларда олтургъан уллу къагьба къатын нечик такъсырланажагъын гёрсетейим.