Шо заман Раббибиз булай дей: – Мен Содомгъа ва Гьоморагъа къаршы бакъдырылгъан бек гючлю айыплавланы эшитдим. Оланы гюнагьы оьтесиз уллу.
Мен эшитген айыплавлар гертиден де тюзмю экен деп билмек учун, тюпге багъып барма тарыкъман.
Шондан сонг эки де эргиши гете ва Содомгъа багъып бара, амма Раббибиз Ибрагьим булан бола.
Ибрагьим, Огъар ювукъ болуп, булай дей: – Яманлар булан бирге Сен гьали муъминлени де дагъытажакъмысан?
Балики, шу шагьарда элли муъмин адам бардыр. Шо элли адамны хатиринден сама, шагьаргъа языкъсынмай, Сен шону дагъытажакъмысан?
Шо ишни этмессен Сен! Муъминлени яманлар булан бирге къырмассандыр, муъмин де, яман да бир къысматгъа тарымас. Шолай болма ярамас! Бютюн дюньяны Дуванчысы адилсиз дуван этип болармы дагъы?
– Мен Содомда элли муъминни тапсам, оланы хатиринден шо шагьаргъа языкъсынажакъман, – деп жавап бере Раббибиз.
– Шо заман Ибрагьим булай деп сёзюн узата: – Мен бир чанг, хум бусам да, амма Есиме айтма болушлукъ этейим:
эгер эллиге беш муъмин етишмесе, етишмейген шо бешевню хатиринден Сен бютюн шагьарны дагъытармысан дагъы? – Ёкъ, эгер де шонда къыркъ беш муъминни тапсам, дагъытмасман, – деп жавап бере Раббибиз.
– Эгер онда янгыз къыркъ муъмин табулса? – деп узата Ибрагьим. – Къыркъ болса да, шону этмесмен, – деп жавап бере Раббибиз.
– Айтажакъ сёзлериме мени Есим къазапланмасын. Эгер де онда янгыз отуз муъмин болуп къалса? – дей Ибрагьим. – Эгер де шонда отуз муъминни тапсам, шагьаргъа языкъсынажакъман, – деп жавап бере Раббибиз.
– Есиме сорамагъа болушлукъ этейим: шонда олар янгыз йигирма бар буса? – дей Ибрагьим. – Йигирманы хатиринден языкъсынарман, – деп жавап бере Раббибиз.
– Есим къазапланмасын, бу ахырынчы соравум – эгер де онда олар янгыз онав болса? – дей Ибрагьим. – Онавну хатиринден языкъсынарман, – деп жавап бере Раббибиз.
Шону да айтып, Раббибиз гете, Ибрагьим буса уьюне къайта.
Ахшам болгъанда, Содомгъа эки малайик геле. Лут шагьарны къапуларыны алдында олтуруп тура болгъан. Малайиклени гёрюп, Лут оланы къаршылама чыгъа ва алдында ерге къапланып ята.
О булай дей: – Бийлерим, сизин къулугъуз болгъан мени уьюме гелигиз. Бизде гече къаларсыз, аякъларыгъызны жуварсыз, эртенинде буса ёлугъузну узатарсыз. – Ёкъ. Биз гече майданда къалайыкъ, – дей олар.
Амма Лут олагъа шолай бек тилей чи, олар рази болуп къалалар. Лут оланы уьюне гелтире, ахшамгъы ашны гьазирлей, чапелеклер бишире ва олар ашай.
Олар ятып да битгинче, шагьарда яшайгъанлар – Содомну бары да эргишилери, яшы-уллусу булан – Лутну уьюн дёрт де ягъындан аралап алалар.
Олар Лутгъа булай къычыралар: – Къайда сагъа гече къалма гелгенлер? Чыгъар оланы мунда, биз олагъа ювукълукъ этейик чи!
Лут, посагъагъа чыгъып, арты булан эшикни яба
ва булай дей: – Къардашлар, тилеймен сизге, яман затны этмегиз!
Мени гьали де санына эргиши тиймеген эки къызым бар. Оланы берейим сизге, не сюйсегиз этигиз олагъа, тек мени ожагъыма гелгенлени къоюгъуз.
– Ёкъ бол гьали шундан! Сен гелгинчисен, сен къалгъанмысан мунда буйрукъ этме? Гьали сагъа ондан да бетерин этербиз! – дейлер огъар. Олар ону уьстюне басып гелип, эшикни бузуп ачма айлана.
Тек Лутну къонакълары ону тартып, къайтарып уьйге гийирип, эшикни де бегителер.
Эшик алда эретургъанланы барын да буса, уллусу-гиччиси булан, сокъур этип къоялар. Олар нечакъы излеп айланса да, эшикни табып болмайлар.
Къонакълар Лутгъа: – Бу шагьарда дагъы да киминг бар? Уланларынг, къызларынг, гиевлеринг, дагъы оьзге адамларынг бармы? Барын да чыгъар мундан,
неге тюгюл биз бу шагьарны дагъытажакъбыз! Раббибиз Содомда яшайгъанлагъа къаршы бакъдырылгъан бек гючлю айыплавланы эшитди. О бизин муну дагъытма йиберди! – дейлер.
Лут барып къызларыны гелешмишлерине: – Тез бу шагьардан гетигиз! Раббибиз гьали муну дагъытажакъ, – дей. Олар буса Лут масхара этедир деп къоялар.
Танг билинип гелегенде, малайиклер Лутну: – Тез бол, къатынынгны да, эки де къызынгны да алып гет! Ёгъесе, гюнагьлы шагьар булан бирге оьзюнг де оьлежексен! – деп алгъасатма башлайлар.
Лут буса аста айлана болгъан. Шо заман малайиклер, Лутну, ону къатыныны ва эки де къызыны къолларындан тутуп, оланы шагьардан чыгъаралар, неге тюгюл Раббибиз Лутгъа языкъсына.
Чыкъгъанда, малайик Лутгъа булай дей: – Къачып къутул, артынга бурулуп къарама! Къолда да узакъ токътамай, тавлагъа багъып къач, ёгъесе оьлежексен!
– Ёкъ, мени Есим!
Сени къулунг болгъан магъа нече де рагьмулусан! Сени магъа бакъгъан якъдагъы рагьмунг зор уллу: сен мени оьлюмден къутгъардынг! Тек тавлагъа ерли мен чабып етишип болмасман – балагь артымдан етишер, мен де оьлюп къаларман.
Къара, бираз ариде бир гиччирек шагьар бар. Шо чу бир гиччирек шагьар, магъа шонда багъып къачма изну бер. Шонда чабып етишип, мен къутгъарылажакъман, – деп жавап бере Лут.
– Яхшы. Шону да этежекмен сени хатирингден. Сен айтагъан шагьарны мен сакълажакъман.
Тек тез чабып йибер шонда. Неге тюгюл, сен шонда етишмей туруп, мен башлап болмайман, – дей малайик. (Шо саялы да шо шагьаргъа Соар деп айтыла.)
Лут Соаргъа гелгенде, гюнеш гётерилме башлай.
Содомгъа ва Гьоморагъа Раббибиз кёклерден таба яллайгъан кюкюртню явдуруп йибере.
Раббибиз эки де шагьарны, къолну, онда яшайгъанланы барын да ва топуракъда оьсеген бары да затны дагъытып къоя.
Амма Лутну къатыны артына бурулуп къарай ва туз багъанагъа айланып къала.
Эртен тез Ибрагьим алдындагъы гюн оьзю Раббибизни алдында токътагъан ерге геле.
Содомгъа, Гьоморагъа, къолгъа къараса – топуракъдан отбашдан йимик тютюн гётерилип тура.
Шо саялы сагъа айтаман: къыяматгюн Содомда яшагъан адамланы гьалы сеникинден къолай болажакъ!
Мен сизге айтаман: къыяматгюн Содомда яшагъан адамланы гьалы о шагьардагъы адамланыкинден къолай болажакъ!
Олар тул къатынланы мал-матагьын талайлар ва гёземелик учун узакъ дуалар этелер. Оланы лап къатты жаза къаравуллап тура, – дей.
Сонг О Содом ва Гьомора шагьарланы дагъытып, кюлге дёндюрюп, имансызланы башына нечик балагьлар къопмагъа болагъанны уьлгюсюн гёрсетди.
Шо малайиклер йимик, бузукъ зиналыкъ ва гьар тюрлю пасатлыкъ юрютген Содом, Гьомора ва айланадагъы шагьарлар да жаза гьисапда даимлик отну алгъанланы уьлгюсю болуп токътайлар.