Сиз гертиден де товба этгенигизни гёрсетеген кюйде яшагъыз. Оьзюгюзге янгыз: «Атабыз Ибрагьимдир», – деп айтмакълыкъ таманлыкъ эте деп айтмагъыз. Неге тюгюл де, сизге айтаман: Аллагь Ибрагьимге бу ташлардан авлетлер яратмагъа да бола.
Бу къатынны буса муна он сегиз йылны узагъында иблис байлап сакълагъан. Муну, Ибрагьимни наслусундан болгъан къатынны, сонгугюн шо байлавун чечме герекмейми эди дагъы? – деп жавап бере.
– Раббибиз Исагъа иман сал, сен де, уьюнгдегилеринг де къутгъарылажакъсыз, – дейлер олар.
Шолайлыкъда, Аллагьны ваъдасы инсанлагъа иманы саялы бериле. Шо ваъда Ибрагьимни бары да наслуларына уллу савгъатдыр. Шо ваъда янгыз Къанунгъа гёре юрюйгенлеге тюгюл, Ибрагьим йимик иманы булан яшайгъан гьар гишиге бериле. Аллагьны алдында Ибрагьим бизин барыбызны да атабыздыр. Сыйлы Язывларда язылгъан кюйде: «Мен сени бир кёп халкъланы атасы этдим». Ибрагьим оьлюлени тирилтеген ва бар болмагъан бары да затны бар этеген Аллагьгъа иман салды.
Сиз шу затны англап къоюгъуз: Аллагьгъа иман салагъанлар барысы да Ибрагьимни авлетлеридир!