Бу къатын, бу къыйматлы майны чархыма тёгюп, Мени гёммек учун гьазирледи.
Буса да Петер, туруп, шоссагьат къабургъа багъып чаба. Къарап, ону ичинде янгыз кетен гебинни гёре ва болгъан ишге оьз-оьзюне гьайранлыкъ эте туруп, уьюне къайтып геле.
Оьлю де къолларына, бутларына кетен гебин чырмалгъан ва бетине явлукъ байлангъан гьалда къыргъа чыгъып геле. Иса олагъа: – Ону гебинин чечигиз. Къой, гетсин, – дей.
Энкейип къарап, о ондагъы кетен гебинни гёре, амма къабурну ичине буса гирмей.
алда Исаны башына чырмалгъан явлукъну гёре. Явлукъ гебин булан тюгюл, чырмалып айры бир ерге салынып тура.