Бираз ари тайып, ерге къапланып, шо мюгьлет болма тарыкълы зат, имканлы буса, Оьзюне етмесин деп, дуа этмеге башлай.
Уьчюнчю гезик де оланы янына гелип, Иса: – Сиз гьали де ятып юхлап рагьатланамысыз? Таманыгъыз! Заман етишген. Мен, Инсанны Уланы, гюнагьлыланы къолуна бериле тураман.
Бу иш ягьуди Пасха байрамны лап алдында бола. Иса, бу дюньяны къоюп, Атасыны янына гетме Оьзюне заман етишгенни биле. О бу дюньяда Оьзюнюки болгъанланы сюйген ва гьали де сюювю нечик дазусуз экенни гёрсетген.
О къыргъа чыкъгъан сонг, Иса булай дей: – Энни Мени, Инсанны Уланыны, макътавлугъум ачыкъ болду. Аллагь да Менден таба макътавлу болур.
Эгер Аллагь Менден таба макътавлу болгъан сонг, Аллагь Мени Оьзюмню де макътавлу этер ва шо макътавлукъну шоссагьат этер.
Бу сёзлени сёйлеген сонг, кёкге багъып къарап, Иса булай дей: – Гьей Атам, Мени заманым гелди. Уланынг Сени макътавлу этсин учун, Сен де Уланынгны макътавлу эт.