Бютюн шагьар хозгъалышып йибере. Бары да якълардан гелип, халкъ жыйыла. Олар Павелни тутуп, ибадатханадан сюйреп къыргъа чыгъаралар. Арты булан шоссагьат къапуларын да бегителер.
Олар Павелни оьлтюрюп къоймагъа да сюелер. Шо заман бютюн Ерусалим хозгъалгъан деген хабар асгербашына етише.
О шоссагьат, асгерлерин ва асгербашларын алып, оланы уьстюне гелип етише. Асгербашын ва асгерлени гёргенде, хозгъалгъанлар Павелни токъалайгъанын токътаталар.
Асгербашы ону тутуп туснакъ эте ва эки шынжыр булан бугъавласын деп буйрукъ бере. Сонг: – Бу адам кимдир? Бу не этген? – деп сорай.
Ону къамучу булан тюймек учун байлайгъан заманда, Павел оьзюню янындагъы юз асгерни башчысына: – Сизге Румну ватандашын гьеч бир дувансыз къамучуламагъа яраймы? – деп сорай.
Шону эшитген юз асгерни башчысы, шоссагьат минг асгерни башчысыны янына барып: – Сен этеген не затдыр? Бу адам чы – Румну ватандашы, – дей.
Шонда асгербашы ону янына барып: – Сен, гертилей де, Румну ватандашымысан? – деп сорай. – Дюрмен, – дей Павел.
– Магъа шо ватандашлыкъны алмакъ учун, кёп акъча харжламагъа тюшдю, – дей асгербашы. – Мен буса ватандаш болуп тувгъанман, – дей Павел.
Павелден сорав алмагъа гереклилер шоссагьат ону янындан таялар. Асгербашы буса Румну ватандашы болгъан Павелни тутуп байлагъаны саялы къоркъа.