Уьйдегилени барын да къыргъа чыгъарып, Петер, тизден туруп, дуа этмеге башлай. Сонг оьлюге багъып бурулуп: – Табита, тур! – дей. О да гёзлерин ача ва Петерни гёргенде, туруп, олтура.
Турмагъа тюшеген заманыбыз битгенде, биз ондан гетдик ва ёлубузну узатдыкъ. Исаны якъчылары къатынлары, яшлары да булан бизин шагьардан чыкъгъынча узатды. Денгизни ягъасында биз тизден югюнюп дуалар этдик.