Иса гьаким адамны уьюне гелген заманда, зурнай согъагъанланы ва къавгъалайгъан халкъны гёрюп,
олагъа: – Мундан чыгъыгъыз! Къыз оьлмеген, юхлап тура! – дей. Олар Исаны мысгъыллап кюлейлер.
О буса къызны къолун тута ва: – Гьей къызым, тур! – дей.
Къызны ругьу гери къайта ва шоссагьат о аякъгъа тура. Иса да огъар ашама зат берсин деп буюра.
Уьйдегилени барын да къыргъа чыгъарып, Петер, тизден туруп, дуа этмеге башлай. Сонг оьлюге багъып бурулуп: – Табита, тур! – дей. О да гёзлерин ача ва Петерни гёргенде, туруп, олтура.
Къолун узатып, Петер ону эретургъуза. Сонг Аллагьны халкъын ва тул къатынланы ичине чакъырып, олагъа Табитаны сав экенин гёрсете.