Айналам толы жыртқыш арыстандай,Сол сұмдардың тілдері өткір қылыштай,Тістері де үшкір жебе мен найзадай.
Ағып кеткен судай олар жоғалсын,Тартқанда жебелері сынып қалсын,
Ауыздарынан жамандық бұрқырайды,Тілдері семсердей жарақаттайды,Олар «Кім естір екен?» деп ойлайды.
Тартар жазаң сарбаздың өткір оғындай,Әрі жанған ағаш көмірінің шоғындай.
«Бұлар тілдерін садақтай иіп, өтірікті жебедей боратады. Өтіріктің арқасында олар елге өктемдік жасап, зұлым іс-әрекеттерін жалғастыруда. Ал Мені тіпті танып мойындамайды да, — дейді Жаратқан Ие. —