Сонда Ханна жылап, жүрегіндегі шерін Жаратқан Иеге ақтарып сиынды.
Өз өмірім маған жек көрінішті болды. Сондықтан шағымымды тежеусіз, еркін айтамын. Жан дүниемде сақталып келген ащы шерімді ақтарамын.
Ендеше азап шегіп жүргенге нұр, жаны қиналып жатқанға өмір неге ғана беріледі екен?
Ал менің шағымдануым адамға қарсы ма еді? Шыдамсыз болуымның да жөні бар.
Үлкен жиында әділдікті уағыздадым,Ием, Сен білесің, мен үнсіз қалмадым,
Қатты күйзелемін Құдайды есіме алсам,Рухым әлсірейді, егер де ойға шомсам.
Енді не айтайын? Ол маған сөйледі:Иемнің Өзі маған мұны жіберді.Абайлап өткізем бар келер кезімді,Шеккен қасіретім мені ескертеді.