Ғұмырымыз жетпіс жасқа созылар,Күш-қуат жетсе, мүмкін, сексен болар,Жақсы кезде де шегеміз бейнет-азап,Ақыры ғайып боламыз, ғұмыр зырлап.
Ажал мен тозақ тойымсыз,Адамның көзі де тойымсыз.
Кей адам жалғыз басты, не баласы, не ағайыны жоқ болса да, қолда барын қанағат етпей, байлығын молайту үшін тынбай ауыр еңбек ете береді. Ал кейін ол өзінен: «Мен кім үшін ауыр еңбек етіп, өмірдің қызығынан ада қаламын?» — деп сұрайды. Бұл да бекершілік әрі жанға бататын жайт.